Tasti Fest Gutbucket, Wild Deuces, Douglas Bargan Band, Hadecol Tremblers... Oude Site Tasibel Hamme (02-04-2022) report: Marcel & photo credits: Marc Blues Photography info organisatie: Tasti Fest © Rootsville 2022

Met ietwat vertraging, ne mens wordt wat ouder, hier een kleine samenvatting van Tasifest. Dit gezinsvriendelijk festival werd georganiseerd naar aanleding van de komende afbraak van Tasibel. Een gebouw van een oude tapijtweverij, van bijna 100 jaar oud, die plaats zal maken voor een nieuwe wijk. Om dit te vieren werd door de Hamse sociale huisvestings maatschappij een muzikaal evenment in elkaar gestoken. Het ging niet enkel over muziek maar er waren ook verschillende expo’s van kunstenaars en fotografen. Bij deze beperk ik mij enkel tot het muzikale, ah ja...

Om 11 uur werden de festiviteiten gestart met een ontbijt voor de buurtbewoners en oud werknemers van het bedrijf. Dit werd opgeluisterd door een jonge Hamse singer/songwiter Nick Pieces.

Een zeer degelijk lokaal talent die eigen composities brengt, enkel begeleid met zijn akoestische gitaar met songs als ‘Never Giving Up On love’, ‘Punk Love’ , ‘Parapapapai , nummer dat hij samen bracht met Youssef Zaki (gekend van Belgium Got Talent) – fijn aan deze song, is dat het pas de nacht ervoor was geschreven. Groot was de verwondering toen plots uit de “factory hall” het geluid weerklonk van een hoorn, een hoop mensen rechtsonden en flashmob-gewijs werd een Nederlandstalig versie van Bruce Spingsteen’s ‘Factory’ acapella de zaal ingeslingerd. Hierna hernam Nick de originele versie met zijn gitaar. Fijn en aangenaam.

De eerste echte band van de dag was het trio van Gutbucket. Ik had deze jongens aan het werk gezien in de eerste coronabreak in de Missy Sippy en ze hadden mij toen al een stevige indruk achtergelaten. Gutbucket is een trio dat bestaat uit Remko Van Damme (ook wel gekend als Black Label, als hij het songbook van Robert Johnson ten gehore brengt), Michael Trompeneers op drums en Rik Lenaerts aan de contrabas. Het trio brengt originele songs gebaseerd op de rauwe delta blues van de Mississippi maar met een hedendaagse injectie van rock soul en jazz.

Het resultaat is verfrissend nieuw maar tegelijk ontegensprekelijk rauw en authentiek. Het ultieme doel van hun songs is echter om toegankelijke melodieën te brengen met aanstekelijke ritmes - kortom pure rudimentaire muziek waar het spelplezier vanaf spat.  Remko, gewapend met National Steel, Gibson-gitaar en de neckrack, zette zijn gig in met ‘Devils Wheel’ gevolgd door ‘Drinkin Song’. Fijn om te weten is dat alle nummers van eigen hand zijn. Geen covers maar het echte werk. Songs uit het leven gegrepen over treinen, drank en verloren liefdes. Knappe melodieën zoals in ‘Down To Mississippi’ of ‘Mississippi’, ondersteund door de meest coole ritmesectie die ik ooit aan het werk zag denk ik. Rustig en professioneel is de beste omschrijving en perfect op elkaar ingespeeld.

Tijd voor Remko om zijn “strijkplank” ter hand te nemen ofte zijn lapsteel en kregen we twee schitterende songs, te beginnen met ‘Smokestack Blues’ met een knipoog naar de grote Howlin Wolf en ‘Gravel & Stones’. Knap en voor een liefhebber van Deltablues zoals ik, was het genieten geblazen. Jammer genoeg was er heel weinig volk blijven zitten na het “gratis” ontbijt en dat vond ik wel een serieuze afknapper. De band besloot, deze wel heel knappe set met ‘Stones In My Shoe’. Dit trio verdiende meer toehoorders mijn gedacht, want dit was blues van de bovenste plank.

Na het ombouwen van het podium, werd plaats gemaakt voor Wild Deuces, en waren we klaar voor eenn portie old skool rockabilly. Ondertussen stond er toch wel wat meer volk, maar het zou de hele dag een komen en gaan worden. Dit viertal bestaat uit Bart C (double bass), Bart H (gitaar en zang), Pascal L (drums) en frontvrouw Manon de Schepper.

Een mengeling van eigen werk en stevig covers stond op het menu en er werd vollegas begonnen met ‘I Wanna Be Like You’, ‘Comin In Hot’ en ‘I’m Your Lover’. Hier en daar kwamen al de eerste dansers op de vloer en zag je de heupen al bewegen, want bewegen was inderdaad de boodschap, want zo’n oude fabriekshal is niet echt één van de warmste plekken bij deze weersomstandigheden. De band zorgde echter voor een warme sfeer er werd geroffeld, aan de snaren geplukt en Manon, met haar warme stem zorgde voor de nodige show. De songs zorgden voor de nodige beweging zoals bij ‘Oh Boy’, ‘Big Town Playboy’ en het bekende ‘Shake Your Hips’. De voorziene tijd was zo om maar er kon al zeker en op algemeen verzoek nog een bissertje af. Alweer een voltreffer deze band.

Met Mystic Echo, project van Hammenaar Ignace De Lamper, kregen we iets totaal anders. New Wave waren hier de keywords. Wat mezelf betreft, niet echt mijn ding, maar hier was wel veel volk op afgekomen. Synthezier en elektrische gitaar waren de werktuigen van Ignace, die het beste van zichzelf gaf in een genre waar ik totaal niet in thuis ben. Feit is dat de man een zeer goed muzikant is en daarenboven enkel en allen eigen werk brengt en dat allen al, verdient een pluim. De aanwezigen waren duidelijk enthousiast en kregen op het einde een toemaatje.

Met de Douglas Bargin Band, gingen we alweer een totaal andere richting uit. Dit viertal die opgetrokken is rond Pancrase Vandelanoite, met aan de drums onze gekende Giuseppe Mammana, Johnny aan de keys en als ik mij niet vergis Anthony aan de bas. Ze brengen Rhyhm-Blues, Rock&Roll jaren ‘60-’70-’80, covers van o.a. Otis Redding, Santana, Bob Marley, Eric Clapton, BB King, Tina Turner,... en zorgen voor authentieke ambiance. En de ambiance was zeker voelbaar.

Het werd dus een levende juke box die van start ging met ‘Statesboro Blues’ van de Allman Brothers gevolgd door Clapton’s ‘I’m Tore Down’ en ‘I Can’t Get Enough’ van Bad Company. Dit werd duidelijk gesmaakt door de aanwezigen die zich konden laten gaan in de geest van de oude klassiekers. ‘Knock On Wood’ van Eddie Floyd’, Joe Cocker’s ‘Unchained My Heart’ en een knaller wanneer de zangeres van coverband Diaz mee het podium opstapte voor een spetterende versie van ‘ Proud Mary’. Ambiance alom en de set werd afgesloten met het door iedereen meegebrulde ‘Sweet Home Alabama’.

Met Barrel Aged Moosnhine kwamen we bijna aan het eind van deze festivaldag. Kleine probleem toen we enkele dagen ervoor vernamen dat zanger Ben Pittoors geveld was door corona. Hierdoor was ook zijn partner in crime “Den Bosse” ook niet van de partij. Jammer maar er werd snel een oplossing gevonden met de rest van de band, die werden aangevuld met Guy Fobe (ooit nog bij Loose In The Blues’. Zelf Hammenaar en oud werknemer van Tasibel, het kon dus niet perfecr matchen. Voor de rest bestaat de band uit Paul Verschelden aan de drums, Jos Vermeulen op double bass, Steven Prinsen aan de toetsen, Stef Spiessens op trompet en flugel, Rudi Wouters op tenor en alt saxofoon en Danny Verleyen op bariton, tenor en soprano saxofoon.

Ondanks het ontbreken van 2 bandleden was er alvast geen kwaliteitsverlies op hetgeen de band hier aan de man kwam brengen te beginnen met ‘Blue Monk’ en de ‘T-Bone Shuffle’. Guy Fobe is meer dan een prima gitarist en is ook gezegend met een goede stem en het geheel vlotte wonderwel. De blazers zijn super en tillen het geheel naar een hoger niveau. Klassiekers als ‘Mack The Knife’, ‘Basin Street’ Blues’, ‘Route 66’ of ‘Sweet Home Chicago’ werden op laaiend enthousiasme onthaald. Dat resulteerde aan het einde van de rit met een verdiende “encore”.

Hierna werd alles in gereedheid gebracht voor de laatset band Lesco. Een coverband vol jonge gasten die erin slagen om in hun set zo’n kleine 80 covers te persen in medley vorm. Ze werden duidelijk warm onthaald door al het jonge volk vooraan het podium, maar ik spoedde mij alvast naat MOC Perron, want daar traden de Hadacol Tremblers op.

De Hadacol Tremblers, kwamen de mensen vergasten op een akoestisch optreden in het Perron. Blijkbaar was ik niet de enige die die wilde meemaken , want het zat er gewoon eivol en na de koude van de fabriekshal, heersten hier tropische temperaturen.

Dit viertal is een moderne combo uit Antwerpen, geïnspireerd op Western Swing, het geluid dat in de jaren dertig en veertig de dancehalls van Texas overspoelde. De mannen gingen de uitdaging aan om desound van vroeger weer tot leven te brengen. Met trucjes op viool, gitaar, banjo, lapsteel en contrabas, wordt deze muziek hot, de nummers komen hard aan en dansen is onvermijdelijk. Hun repertoire bestaat uit deuntjes van onder meer Bob Wills (de King of Western Swing), Milton Brown, de Farr Brothers of Merle Travis.

En man, was me dat even genieten met ‘You’ve Got That Thing’,‘Texas Crapshooter’ of ‘Shine On Harvest Moon’. Dit was gewoon “the real stuff”. Ondanks het stampvol zat, slaagden sommigen er zelfs in om op de vrije vierkante meter, een danske te placeren. Eerlijk? Het was ook niet mogelijk om de benen stil te houden op deze aanstekelijke muziek en dit was DE perfecte aflsuiter van een lange dag.

Voor mij was het dan ook tijd om de bedstee op te zoeken. Het was een lange dag geweest, gelukkige hoefde ik voor één keer geen kilometers meer te malen en was ik binnen de vijf minuten thuis. Up to the next event folks !!!

Marcel